Digital Greece: Μπορεί η Ελλάδα να κάνει το ψηφιακό άλµα στο «Δηµόσιο 2.0»;

To Fortune παρουσιάζει την άποψη ανθρώπων που τόλμησαν, ο καθένας στον δικό του τομέα, να κάνουν πράξη τη μετάβαση στη νέα εποχή. Τι μπορεί να αλλάξει άμεσα στην ψηφιακή διακυβέρνηση της χώρας;

«Το κράτος πρέπει να αποκτήσει ένα και µόνο πρόσωπο για τον πολίτη. Σήµερα κάθε υπηρεσία έχει το δικό της πρόσωπο. Αυτό θα αλλάξει µε την παροχή ενηµέρωσης και εξυπηρέτησης στον πολίτη από µία πύλη» τόνισε ο νέος υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης, Κυριάκος Πιερρακάκης, αναφερόµενος στο στοίχηµα του ψηφιακού µετασχηµατισµού της χώρας πριν από µερικές εβδοµάδες από το βήµα του Digital Greece, που
διεξήχθη στην 84η ΔΕΘ.
Το «Ψηφιακό Δηµόσιο», που εξήγγειλε η κυβέρνηση, αναµένεται να έχει προετοιµαστεί µέχρι το 2021, µε στόχο να απαλλάξει τους πολίτες από την υπερβάλλουσα γραφειοκρατία µέσα από τη διασύνδεση όλων των βάσεων δεδοµένων των κρατικών φορέων και την κατάργηση περιττών διαδικασιών, εισάγοντας τη χώρα, έστω και µε µεγάλη καθυστέρηση, στην εποχή της «ψηφιακής διακυβέρνησης».
Ο καθηγητής του Πανεπιστηµίου Αιγαίου, Γιάννης Χαραλαµπίδης, ο οποίος θεωρείται ένας από τους 100 πιο σηµαντικούς ανθρώπους στα θέµατα ψηφιακής διακυβέρνησης παγκοσµίως, σύµφωνα µε τη σχετική κατηγοριοποίηση του διεθνούς οίκου Apolitical, εξηγεί στο Fortune ότι αυτό που αποκαλούµε «ψηφιακή διακυβέρνηση» χαρακτηρίζεται από τρία κύρια στάδια: την αναµόρφωση διαδικασιών και την αυτοµατοποίηση υπηρεσιών, την ανοιχτή και συνεργατική διακυβέρνηση, όπου δίνονται σηµαντικές δυνατότητες στη συµµετοχή πολιτών αλλά και στη διαφάνεια της διοίκησης, και την τρίτη γενιά, στην οποία οι υπολογιστές συµβάλλουν στη λήψη τεκµηριωµένων αποφάσεων για όλους τους τοµείς της οικονοµίας και της κοινωνίας, ενώ νέες τεχνολογίες αλλάζουν τα καθιερωµένα.
«Το άµεσο κέρδος από τον ψηφιακό µετασχηµατισµό κρατών και οργανισµών του δηµόσιου τοµέα», εξηγεί, «είναι η µείωση του χρόνου και η αύξηση της ποιότητας εξυπηρέτησης του πολίτη και των επιχειρήσεων, η δραµατική µείωση του κόστους για τον δηµόσιο τοµέα, που έτσι µπορεί να βρει πόρους για νέες υπηρεσίες, αλλά και η αύξηση της διαφάνειας, η αξιοποίηση δεδοµένων στη λήψη σωστότερων αποφάσεων και η συνεργατική λειτουργία. Το σηµαντικότερο, όµως, είναι ότι απελευθερώνονται οι δυνάµεις των ιδιωτών, των νέων, της κοινωνίας ολόκληρης, ωθώντας προς νέα επίπεδα παραγωγικότητας, ελκυστικότητας επενδύσεων, αλλά και ποιότητας ζωής. Οι χώρες που καταφέρνουν ή θα καταφέρουν να βάλουν τους υπολογιστές στην υπηρεσία της κρατικής µηχανής µε σωστό τρόπο θα είναι οι ελκυστικές κοινωνίες του αύριο και αυτές µε τη µεγαλύτερη ανάπτυξη και ποιότητα ζωής».
Όλα αυτά ακούγονται πολύ ωραία και πολλά υποσχόµενα. Πόσο πιθανό είναι, όµως, να υλοποιηθούν στην Ελλάδα, που κατέχει εδώ και χρόνια µία από τις τελευταίες θέσεις του Δείκτη Ψηφιακής Οικονοµίας και Κοινωνίας (DESI) της Ευρωπαϊκής Επιτροπής; Και δεν είναι µόνο στην Ε.Ε. χαµηλές οι ψηφιακές επιδόσεις της χώρας. Σύµφωνα µε την πρόσφατη έρευνα του ΟΟΣΑ How’s Life in the Digital Age 2019 που αξιολογεί τις επιδόσεις των κρατών-µελών σε 33 δείκτες ευκαιριών και κινδύνων που συνδέονται µε τον ψηφιακό µετασχηµατισµό, η Ελλάδα αντιµετωπίζει περισσότερους κινδύνους παρά ευκαιρίες. Και αυτό γιατί παραµένει χαµηλή η χρήση του Διαδικτύου από τους Έλληνες, οι τοµείς της υψηλής τεχνολογίας συνεισφέρουν πολύ λιγότερες θέσεις εργασίας σε σύγκριση µε πολλά κράτη-µέλη του οργανισµού, ενώ και το χάσµα των ψηφιακών δεξιοτήτων στην Ελλάδα είναι από τα µεγαλύτερα στον ΟΟΣΑ. 
Σύµφωνα µε τον καθηγητή Γιάννη Χαραλαµπίδη, οι κινήσεις του υπουργείου ως προς την αναµόρφωση του Δηµοσίου αποτελούν ένα βήµα προς τη σωστή κατεύθυνση. «Για να κινηθούµε προς τα πάνω στον δείκτη DESI της Κοµισιόν, καθώς και στην ουσία της ψηφιακής διακυβέρνησης, πρέπει να στοχεύσουµε εκεί που στοχεύουν, και όχι εκεί που είναι τα προηγµένα κράτη. Αλλιώς, µέχρι να φτάσουµε τον πρώτο, αυτός θα έχει ήδη µετακινηθεί παραπέρα. Πρόκειται για το γνωστό παράδοξο του Ηρακλή και της χελώνας». Υπάρχει, όµως, και κάτι ακόµη στο οποίο εφιστά την προσοχή ο Γιάννης Χαραλαµπίδης: Η ψηφιακή αναµόρφωση, για να έχει αποτέλεσµα, πρέπει να συνδυαστεί µε τη θεσµική. «Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι πολλοί φορείς στην Ελλάδα δεν είναι καν στο επίπεδο της “γραφειοκρατίας”, όπου πρέπει να υπάρχουν σαφείς διαδικασίες, ρόλοι, προσδοκώµενα αποτελέσµατα και ευκαιρίες καριέρας για τους δηµόσιους λειτουργούς, όπως ο Weber διακήρυξε στα τέλη του 19ου αιώνα. Έτσι, η δραστική αναµόρφωση των διαδικασιών και του ρυθµιστικού πλαισίου της δηµόσιας διοίκησης πρέπει να προηγηθεί, κατά το δυνατόν, οποιασδήποτε παρέµβασης ψηφιοποίησης. Αλλιώς θα συνεχίσουµε να αναπαράγουµε το πρόβληµα, επενδύοντας δισεκατοµµύρια σε υποδοµές και συστήµατα, παραµένοντας όµως τελευταίοι σε αποτελεσµατικότητα. Η Ελλάδα µοιάζει µε ένα αυτοκίνητο µε τεράστιο αµάξωµα, αλλά πολύ ασθενικό κινητήρα: Όσο και να επενδύουµε σε δερµάτινα καθίσµατα, δεν θα πάει πιο γρήγορα».
Ψηφιακή διακυβέρνηση
Η µείωση της γραφειοκρατίας και η βελτίωση της καθηµερινότητας των πολιτών, αλλά και των ταµειακών αποθεµάτων των δηµόσιων υπηρεσιών, αποτελούν το αντικείµενο εργασίας της startup Novoville. Η εταιρεία, που πρόσφατα ολοκλήρωσε µε επιτυχία τον δεύτερο γύρο χρηµατοδότησής της, έχει δηµιουργήσει µια εφαρµογή που δίνει τη δυνατότητα σε δήµους να βελτιώσουν την παροχή ψηφιακών υπηρεσιών και να απλουστεύσουν την επικοινωνία µε τους δηµότες τους µέσα από σύγχρονα ψηφιακά κανάλια  (mobile apps, web, chatbots, κοινωνικά δίκτυα κ.ά.). Σήµερα συνεργάζεται µε περισσότερους από 50 δήµους στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, µεταξύ αυτών και ο Δήµος Αθηναίων, ενώ πρόσφατα, κατά τη διάρκεια του European GovTech Summit που πραγµατοποιήθηκε στο Παρίσι, αναδείχθηκε ως µία από τις δέκα κορυφαίες startups της Ευρώπης στον τοµέα του Government Technology. «Στόχος µας σε κάθε δήµο όπου δραστηριοποιούµαστε» δηλώνει ο ιδρυτής της Novoville, Φώτης Ταλάντζης, «είναι να ψηφιοποιήσουµε όσο το δυνατόν περισσότερες διαδικασίες, ώστε να µην χρειάζεται ο πολίτης να τηλεφωνήσει ή να επισκεφθεί µια δηµοτική υπηρεσία για να εξυπηρετηθεί. Αντίθετα, ενθαρρύνουµε να µπορεί να εξυπηρετηθεί στον χρόνο που επιθυµεί από µια εφαρµογή στο κινητό του τηλέφωνο ή στον υπολογιστή του». 
Η ομάδα της Novoville.
Η πρακτική αυτή µπορεί να αποβεί ιδιαίτερα κερδοφόρα για τους δήµους που συνεργάζονται µε την εταιρεία. «Οι δήµοι δεν έχουν πλέον το περιθώριο να αγνοούν τα οφέλη που προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες και η ψηφιακή εξυπηρέτηση των πολιτών. Στην Ελλάδα, ο εκσυγχρονισµός των δηµόσιων υπηρεσιών είναι επιτακτική ανάγκη, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι η γραφειοκρατία µάς κοστίζει περίπου 12 δισ. ευρώ ετησίως. Στη Μεγάλη  Βρετανία έχει κοστολογηθεί ότι κάθε τηλεφώνηµα σε µια δηµοτική υπηρεσία κοστίζει περίπου 3 ευρώ, ενώ µια επίσκεψη στο δηµοτικό κατάστηµα περισσότερο από 9 ευρώ. Αντιλαµβάνεστε, λοιπόν, πόσο µεγάλα είναι τα περιθώρια εξοικονόµησης» εξηγεί ο Φώτης Ταλάντζης.
«Σκοπός µας είναι πρώτα οι πολίτες να αυτοεξυπηρετούνται στον χρόνο και µε τον τρόπο που οι ίδιοι επιθυµούν, και επιπλέον να βοηθήσουµε τους δήµους να αυτοµατοποιήσουν τις διαδικασίες τους µε συστήµατα που διαλειτουργούν µεταξύ τους, µειώνοντας τα κόστη έως και 80%. Παράλληλα, µέσα από την πλατφόρµα µας, οι δήµοι έχουν στη διάθεσή τους ζωντανά στατιστικά δεδοµένα για όλες τις υπηρεσίες τους, τα οποία τους επιτρέπουν να διαχειρίζονται καλύτερα τους διαθέσιµους πόρους και να λαµβάνουν τεκµηριωµένες αποφάσεις γρηγορότερα. Είναι µια λογική διαφάνειας, λογοδοσίας και αποτελεσµατικότητας» προσθέτει.
Smart city or a smart choice?
Οπαδός αυτής της νέας λογικής είναι και ο Δηµήτρης Παπαστεργίου, που µπορεί να δηλώνει πως είναι ο δήµαρχος της πρώτης «έξυπνης πόλης» στην Ελλάδα. Και αυτό γιατί στα Τρίκαλα συναντά κανείς σήµερα ελεύθερο wi-fi, λεωφορεία χωρίς οδηγό, ποδηλατόδροµους, µια διαδικτυακή πλατφόρµα µέσω της οποίας οι δηµότες έχουν τη δυνατότητα να συµµετέχουν στη ζωή της πόλης και τη λήψη αποφάσεων κ.ά. Ο ίδιος δηλώνει πως ο δρόµος για τα «smart Τρίκαλα» δεν ήταν στρωµένος µε ροδοπέταλα, αλλά δεν ήταν και ιδιαίτερα δύσκολος. «Το smart για εµάς δεν σηµαίνει µόνο έξυπνος. Σηµαίνει βασικά σύγχρονος και καινοτόµος. Αλλά σηµαίνει και λειτουργία του αυτονόητου. Είναι “έξυπνο” να εγκαθιστάς ένα δηµοτικό CRM για την ηλεκτρική υποβολή και διαχείριση  παραπόνων. Πλέον µε µια κλήση, ένα email ή ένα app ο πολίτης µπορεί να παρέµβει, να ζητήσει έγγραφα, να θέσει αίτηµα. Εµείς τον ενηµερώνουµε πότε θα επιλυθεί το αίτηµά του, χρεώνουµε τη λύση σε συγκεκριµένο πρόσωπο ή αρµόδιο γραφείο, και τον καλούµε για να δούµε εάν όντως βρέθηκε λύση» δηλώνει στο Fortune.
Οι πολίτες των Τρικάλων φαίνονται ικανοποιηµένοι από το πρόγραµµα ψηφιακής διακυβέρνησης που εφαρµόζει η δηµοτική Aρχή, αφού επανεξέλεξαν τον Δηµήτρη Παπαστεργίου µε ποσοστό 58% από τον πρώτο γύρο. Για τον ίδιο τον δήµαρχο Τρικκαίων η στροφή στην πληροφορική αποτέλεσε «επένδυση» στο µέλλον του ίδιου του δήµου. «Πλέον θεωρώ πως και η πληροφορική στο Δηµόσιο έχει εισέλθει σε µια πιο ώριµη φάση. Τα έργα που εγκαταστήσαµε είχαν και µικρό κόστος και πολλαπλάσια ωφελιµότητα. Στην ουσία, ένα έργο πληροφορικής πρέπει να δηµιουργηθεί µε ένα business plan από το οποίο θα προκύπτουν η χρησιµότητα και βιωσιµότητά του». 
Ως προς τη χρησιµότητα των έργων, πάντως, ο Δηµήτρης Παπαστεργίου θυµίζει πως πρέπει να λαµβάνεται υπόψη η δυνατότητα των πολιτών να συµµετάσχουν στην ψηφιακή µετάβαση. «Είναι µάταιο να θεωρείς ότι προχωράς όταν πίσω σου το κενό ανάµεσα στη διοίκηση και στους πολίτες µεγαλώνει. Αν φύγει µπροστά η διοίκηση και µείνει πίσω η κοινωνία, τότε οι όποιες προσπάθειες θα έχουν γίνει µε λάθος τρόπο. Στα Τρίκαλα θεωρώ πως είµαστε σε καλό επίπεδο, λόγω και του ότι από το 2004 γνωρίσαµε την ευρυζωνικότητα, µέσω του πρώτου τότε ελεύθερου ασύρµατου δικτύου.  Το ψηφιακό χάσµα καταπολεµείται και από τα social media. Είναι τόσο εύκολη η χρήση τους που ακόµη και αδαείς µε την τεχνολογία χρήστες έχουν τη δυνατότητα να µπουν, να ενηµερωθούν, να πουν τη γνώµη τους, να στείλουν µια φωτογραφία. Βέβαια, πρέπει και εµείς να τα χρησιµοποιούµε, να λαµβάνουµε υπόψη τις επισηµάνσεις των πολιτών και να απαντάµε». 
«Η πόλη µου, η κάθε πόλη, θα µπορούσε να είναι η πόλη των ευκαιριών, της δηµοκρατίας, των ελεύθερων δεδοµένων, της χρήσης τεχνολογιών που διευκολύνουν τη ζωή µας, της ανοιχτής κοινωνίας. Η τεχνολογία είναι η αφορµή, και όχι ο προορισµός» συµπληρώνει ο Δηµήτρης Παπαστεργίου.
Μπορούν τα θετικά παραδείγµατα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και των τεχνολογικών εφαρµογών να συµβάλουν στη µετάβαση στο «Δηµόσιο 2.0», όπως επιθυµεί να πραγµατοποιήσει η κυβέρνηση; Σύµφωνα µε τον Γιάννη Χαραλαµπίδη, ρόλο θα παίξουν η συνεργασία ανάµεσα στα υπουργεία, η εφαρµογή της κοινοτικής νοµοθεσίας, αλλά και η σύµπραξη του δηµοσίου µε τον ιδιωτικό τοµέα.
«Η αντιµετώπιση των προβληµάτων από ένα υπουργείο, η διασύνδεση πληροφοριακών συστηµάτων που παράµεναν “ξένα” µεταξύ τους, όπως και οι υπεύθυνοί τους, ή η σηµασία που δίνεται στην αναµόρφωση διαδικασιών,  η ανάγκη για διασφάλιση της διαλειτουργικότητας είναι κατευθύνσεις που έπρεπε να έχουν υλοποιηθεί πριν από δεκαετίες, καθώς ήταν ήδη διαδεδοµένες πρακτικές στις προηγµένες χώρες, στα δεδοµένα των οποίων πάντα είχε πρόσβαση η ελληνική κυβέρνηση» εξηγεί και επισηµαίνει πως στην Ελλάδα από το 2009 αποτελεί νόµο του κράτους το Εθνικό Πλαίσιο Διαλειτουργικότητας, το οποίο, ωστόσο, δεν τηρείται παρά από ελάχιστους δηµόσιους φορείς, ενώ δεν µοιάζει να λαµβάνεται υπόψη στους διαγωνισµούς προµήθειας συστηµάτων.
Καθίσταται, εποµένως, σαφές ότι η όποια απόπειρα ψηφιακού εκσυγχρονισµού του Δηµοσίου και κατά συνέπεια της ενίσχυσης και επιτάχυνσης της επιχειρηµατικής και επενδυτικής δραστηριότητας στη χώρα εξαρτάται σε µεγάλο βαθµό από την αναµόρφωση των διαδικασιών που τέµνουν τη διαλειτουργικότητα των κρατικών φορέων. Και για να καταστεί η Ελλάδα ένα ψηφιακά προηγµένο κράτος στην Ε.Ε. είναι βέβαιο ότι θα απαιτηθεί ξεκάθαρη οριοθέτηση των στόχων, χρόνος, συνέπεια και κυρίως διαφάνεια στην εκτέλεση της όποιας στρατηγικής.
Οι βασικοί προηγµένοι στόχοι που πρέπει να επιτύχει το κράτος, σύµφωνα µε το Μανιφέστο του Κέντρου Έρευνας  για την Ηλεκτρονική ∆ιακυβέρνηση:
1. Ένα κράτος χωρίς χαρτί (the paperless state)
▶Πλήρης κατάργηση του «χαρτιού» στη Δημόσια Διοίκηση. Επί ποινή χρησιμοποίηση μόνο ηλεκτρονικών μέσων για επικοινωνία και αρχειοθέτηση από όλους τους δημoσίους υπαλλήλους.  Κάθε συναλλασσόμενος με το Δημόσιο μπορεί να έχει μόνο το κινητό του (και όχι έγγραφα, ταυτότητες, κάρτες, κωδικούς κ.λπ.) .
2. Ένα κράτος που παρέχει τις υπηρεσίες του εκ των προτέρων (the proactive state)
▶Όλες οι σημαντικές για τον πολίτη και την επιχείρηση υπηρεσίες παρέχονται ηλεκτρονικά, αυτοματοποιημένα, χωρίς ο πολίτης ή η επιχείρηση να τις ζητήσει. 
3. Ένα κράτος ανοιΧτό που σε καλεί και σε έλκει να συνεργαστείς (the collaborative state)
▶Προάγονται οι ανοιχτές συνεργατικές δράσεις, με την εμπλοκή πολιτών και επιχειρήσεων από τα αρχικά στάδια. Όλες οι «ουρές» αιτημάτων για πολίτες και επιχειρήσεις, όσο υπάρχουν, όλες οι αποφάσεις, όλες οι αδειοδοτήσεις, όλα τα μητρώα είναι ανοικτά και προσβάσιμα στο Διαδίκτυο, με κατάλληλη προστασία (τυπική υλοποίηση blockchain).
4. Ένα κράτος που βλέπει μπροστά και μπορείς να το εμπιστευτείς (the trusted state)
▶Όπου υπάρχουν σαφείς κανόνες για τη λήψη
μίας απόφασης, αυτή λαμβάνεται από κατάλληλο πληροφοριακό σύστημα, αυτόματα και με διαφάνεια, με χρήση απλής ή πιο σύνθετης τεχνητής νοημοσύνης.  Κάθε πολιτική, κάθε νόμος έχει περάσει από μοντελοποίηση και ανάλυση επιπτώσεων με χρήση τεχνικών ανάλυσης μεγάλων δεδομένων.
5. Ένα κράτος που μπορεί να αλλάζει (the innovative state)
▶Για την καλύτερη αξιοποίηση των εξελίξεων στην τεχνολογία αλλά και στα μοντέλα διακυβέρνησης, μεγάλο ποσοστό των δημόσιων λειτουργών ασχολούνται συστηματικά με τη σχεδίαση, την πειραματική ανάπτυξη, τη συνεχή αξιολόγηση και την προώθηση νέων λύσεων και εφαρμογών.​

Η Διδασκαλία της Επιχειρηματικότητας


Πρώτη Δημοσίευση : Περιοδικό StartUpper / Εφημερίδα Βήμα της Κυριακής / 28.07.2019


Ανάλεκτα Διακυβέρνησης : Tο Ερωτηματολόγιο


(Πρώτη Δημοσίευση : Huffington Post, 10/7/2019)

Συχνά - πυκνά χρειάζεται, και στο Ελληνικό Δημόσιο, η συλλογή απόψεων για ένα θέμα. Αν και η πρακτική αποφεύγεται όπως ο διάολος αποφεύγει το λιβάνι (τα "τι να τους ρωτάμε τώρα", τα "θα αρχίσουν να παραπονούνται και θα μας ξεφτιλίσουν" και τα "πρέπει να δώσει άδεια ο Γενικός" , πάνε σύννεφο), κάποιες φορές ξεπερνιούνται όλα τα εμπόδια και η πρόοδος συντελείται: αποφασίζεται να ζητηθεί η γνώμη άλλων μέσω ερωτηματολογίου.

Έτσι έγινε και στην περίπτωσή μας, όπερ και έλαβα σχετικό
email, από κεντρικό κρατικό φορέα, όπου καλείται το Πανεπιστήμιό μου να συμβάλει στον διάλογο για την επόμενη "προγραμματική περίοδο" (σας δίνω και το τυράκι σας: το νέο ΕΣΠΑ ξεκινά να σχεδιάζεται). Βλέπετε, είναι καιρός τώρα που οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών θέλουν να δουν αποδείξεις συμμετοχής των κατά τόπους κοινωνιών, επιχειρηματικών ομάδων, ακαδημαϊκών φορέων και λοιπών εταίρων, και δεν αρκούνται πια στην σχεδόν αποκλειστικά ιδεολογική προσέγγιση των αιρετών μας και των επιτελείων τους («βάλε ρε και δύο-τρία εκατομμύρια για εκπαίδευση, ποιος θα μας πει όχι… »)


Μέχρι εδώ καλά. Μέχρι να ανοίξω το email και να δω πάλι το ΠΑΡΑΛΟΓΟ σε πλήρη ανάπτυξη:

Το email έχει Link σε Dropbox (!) και λες "α, θα δω κάτι ωραίο", ηλεκτρονικό και γρήγορο. Αλλά στο link σε περιμένει έγγραφο PDF, μεγέθους πολλών megabytes, 20 σελίδων, ΣΚΑΝΑΡΙΣΜΕΝΟ, άρα μη επεξεργάσιμο. Για να σας βοηθήσω να τρελαθείτε μαζί μου, ας ανατρέξουμε στη διαδικασία παραγωγής και επεξεργασίας του, την οποία τονίζω ότι μηχανεύτηκε και υλοποίηση ο «υπεύθυνος ηλεκτρονικής διακυβέρνησης» του φορέα:

1.      Χρησιμοποιώντας κάποιον επεξεργαστή κειμένου, το έφτιαξε το είκοσι-σέλιδο (το οποίο είναι είκοσι-σέλιδο γιατί σε κάθε ερώτηση έχει από κάτω χώρο για την απάντηση, με τελίτσες, ξέρετε …).
2.      Μετά το τύπωσε και στην πρώτη σελίδα πρόσθεσε ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ, με μπλε μελάνι (πάντα) αριθμούς πρωτοκόλλου υπογραφές και σφραγίδες του φορέα.
3.      Μετά το σάρωσε (θα το λέω ΣΚΑΝΑΡΙΣΕ από τώρα, για να σας κάνω πιο έξαλλους) και το έσωσε σαν PDF.
4.      Μετά το έβαλε σε Dropbox (γιατί προφανώς στα πρώτα emails άρχισε να γυρίζει πίσω, επειδή είναι είκοσι megabytes.

Μέχρι εδώ έχει ξοδέψει μόνο 20 σελίδες χαρτί.  Έλα όμως που το έστειλε σε περίπου 100 φορείς, μερικοί από τους οποίους είναι συλλογικοί, όπως το Πανεπιστήμιο. Και φυσικά, απαιτεί να του σταλεί πίσω, με «email ή με ΦΑΞ» υπογεγραμμένο (μπλε μελάνι) και ΣΦΡΑΓΙΣΜΕΝΟ με τη ΣΦΡΑΓΙΔΑ του φορέα.  Άρα, κρατηθείτε πάλι:

5.      Το κατεβάζω από το Dropbox όπως μάλλον κάνουν ακόμη 50-100 καθηγητές στο Πανεπιστήμιο ή …  περίπου 1000 συνολικά άνθρωποι που θέλουν να συμβάλλουν στο διάλογο για το νέο ΕΣΠΑ.
6.      Δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο (επειδή είναι σκαναρισμένο, είναι σαν φωτογραφία) παρά να το τυπώσω κι εγώ, να το συμπληρώσω ΧΕΙΡΟΓΡΑΦΑ (με μπλε μελάνι, πάντα) πάνω από τις τελίτσες, να βάλω «Ν» ή «Χ» σε κουτιά,
7.      Να το σκανάρω πάλι και να το στείλω στα κεντρικά του Πανεπιστημίου μου, όπου θα μαζευτούν ακόμη καμιά πενηνταριά τέτοια,
8.      Να τα στείλουμε τελικά στο φορέα (χωρίς φυσικά να μπορέσουμε να συνθέσουμε απόψεις)
9.      Ο οποίος μάλλον θα τα τυπώσει πάλι και …
10.   Θα αρχίσει να τα «επεξεργάζεται»  με την άοκνη εργασία γραμματέων και στελεχών, που δεν θα προλαβαίνουν φυσικά να τελειώσουν στην ώρα τους και θα θέλουν κι άλλους συναδέλφους, ώστε όλοι μαζί να φωνάζουν «δεν έχουμε προσωπικό».


Κάμερα σε μένα.

Μόλις έλεγξα πως πάει ένα άλλο ερωτηματολόγιο, που φτιάξαμε με μία συνεργάτη μου, ΦΥΣΙΚΑ ΣΕ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΟ ΜΕΣΟ (google forms στην περίπτωση αυτή) για την αξιολόγηση ενός συστήματος του Δημόσιου Τομέα, με χιλιάδες χρήστες.   Τι βλέπω, φτάσαμε τις 500 απαντήσεις, σε μία εβδομάδα.  Ήδη βλέπω τα ΑΥΤΟΜΑΤΑ παραγόμενα γραφικά, τα αποτελέσματα, τα δημογραφικά, όλα.  Μας πήρε βέβαια μία μέρα να το φτιάξουμε και άλλες πέντε να το τρέξουμε πιλοτικά και να το «κουρντίσουμε», αλλά τώρα τρέχει μόνο του.

Να συγκρίνουμε τις δύο μεθόδους, για 500 ερωτηματολόγια ;


Το χειρόγραφο Ερωτηματολόγιο
Το Google Sheet
Χαρτί που τυπώθηκε (σελίδες)
10.000
0
Χρόνος δημιουργίας (ανθρωποώρες)
5
20
Χρόνος επεξεργασίας (ανθρωποώρες)
500+
5
Πιθανότητα λαθών
Μεγάλη (τρελό «κόπυ πάστε»)
Μηδενική
Δυνατότητα διόρθωσης στην πορεία – πρόσθεσης ή αφαίρεσης απαντήσεων
Τρελός είσαι ? Στάλθηκε τώρα … πάει
Αρκετή
Ευκολία για το χρήστη (άρα και σχέση με πιθανότητα απάντησης)
Ώχ, πολύ το ψειρίζεις ρε φίλε.  Αν δε θέλουν να μην απαντήσουν …
Φιλικό και εύκολο. Τελειώνεις σε 10 λεπτά. 
Συνολικός χρόνος που απαιτείται για συλλογή και επεξεργασία
Θα κρατήσει 2-3 μήνες, για 500 απαντήσεις (αν τις πάρει ποτέ, αν μπορέσει να τις επεξεργαστεί)
Σε δύο εβδομάδες τελειώσαμε

Και τώρα υπολογίστε: να μην γίνεται ένα ανάλογο ερωτηματολόγιο το χρόνο από κάθε Φορέα Γενικής Κυβέρνησης ;  Άρα, 3000 φορείς, 30.000.000 σελίδες, 1.500.000 ανθρωποώρες, και άλλα που ζαλίζουν.

Και μη βιαστείτε να πείτε «μα δεν γίνονται τόσα ερωτηματολόγια», γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα: είμαστε χαμένοι από χέρι. 

-        Αν τα κάνουμε (αλλιώς bye-bye ΕΣΠΑ 2025) θα χαλάσουμε 300 δέντρα χαρτί (100.000 σελίδες λέει βγάζει ένα έλατο 15 μέτρα ψηλό) και 100 άτομα για ένα χρόνο περίπου.
-        Αν δεν τα κάνουμε, τότε το αποτέλεσμα είναι χειρότερο.  If you cannot measure, you cannot manage, βλέπετε

Αλλά και πάλι, το σημαντικό δεν είναι ούτε αυτό.  Ούτε τα χαρτιά, ούτε τα κόστη, ούτε οι απαντήσεις, ούτε τα αποτελέσματα του ταπεινού ερωτηματολογίου, ούτε οι «ανάγκες για προσωπικό» που τεχνητά διογκώνονται καθώς πετάμε ανθρωπομήνες από τα παράθυρα.

Το σημαντικό είναι ότι κάθε τέτοια, άμυαλη, άστοχη και πρόχειρη προσπάθεια αποκαρδιώνει όσους θέλουν να πάνε λίγο πιο μπροστά, να αλλάξουν κάτι, έστω και λίγο.  Και τους κάνει όλους, τους καλούς και τους μέτριους, τους πρόθυμους για αλλαγή αλλά και τους καρεκλοκένταυρους του «συστήματος» (που μόνο τέτοιο δεν είναι,  όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης), να αναφωνούν συμφωνώντας έν χορώ, στο διηνεκές, οι μεν με κρυφή λύπη και οι δε με τη φανερή ικανοποίηση της χαιρεκακίας: «ωχ αδερφέ, μην ασχολείσαι, τίποτε δεν αλλάζει, δεν έχει νόημα η προσπάθεια.»


Και όμως έχει. 

Αν με διαβάσατε μέχρι εδώ, πρέπει να έχετε ήδη αρχίσει να το πιστεύετε … 





Γ. Χαραλαμπίδης: Στην Ελλάδα είναι σαν να ζούμε στο παρελθόν, αλλά με τα κινητά και τους υπολογιστές στα χέρια

Ο αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου είναι ένας από τους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους στα θέματα ψηφιακής διακυβέρνησης παγκοσμίως – Τι προτείνει για την Ελλάδα.

To καλοκαίρι του 2018, πριν από περίπου έναν χρόνο, ο διεθνής οίκος Apoliticalδημοσίευσε τη λίστα των 100 πιο σημαντικών ανθρώπων στην ψηφιακή διακυβέρνηση, με βάση την επιρροή που έχουν στον καθορισμό των εξελίξεων σε παγκόσμια κλίμακα.
Ανάμεσά τους και ένας Έλληνας, ο Γιάννης Χαραλαμπίδης, αναπληρωτής καθηγητής του Πανεπιστημίου Αιγαίου, στο Τμήμα Μηχανικών Πληροφοριακών και Επικοινωνιακών Συστημάτων της Πολυτεχνικής Σχολής, με έδρα τη Σάμο.
Η λίστα της Apolitical στοχεύει να δείξει τη διεθνή εξάπλωση του πεδίου της ηλεκτρονικής ή ψηφιακής διακυβέρνησης, και περιλαμβάνει άτομα από όλες τις ηπείρους που εργάζονται για το μετασχηματισμό του δημόσιου τομέα με τη βοήθεια της τεχνολογίας. Η λίστα δημιουργήθηκε μέσω της πρότασης υποψηφίων από εμπειρογνώμονες και υψηλά στελέχη κρατών, επιχειρήσεων και διεθνών οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου του ΟΟΣΑ, του Open Government Partnership, του Ινστιτούτου Alan Turing, της Παγκόσμιας Τράπεζας και άλλων.
Για να καταλάβουμε τη σημασία της διάκρισης αυτής, αρκεί να αναφέρουμε ότι στον κατάλογο αυτό συμπεριλαμβάνονται προσωπικότητες όπως ο εμπνευστής του διαδικτύου Tim Berners Lee, ο Αυστραλός πρωθυπουργός Malcolm Turnbull, η πρωτοπόρος επιχειρηματίας Martha Lane Fox, και υψηλά στελέχη κυβερνήσεων από χώρες όπως η Εσθονία, η Δανία, η Σουηδία, η Ινδία, οι ΗΠΑ, ο Καναδάς.
Και μπορεί ο Γιάννης Χαραλαμπίδης με όσα διδάσκει να επηρεάζει τις κεντρικές πολιτικές αποφάσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, αλλά στην Ελλάδα η υλοποίησή τους συναντά… αγκυλώσεις. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσίευσε η «διαΝΕΟσις» το 2018, η Ελλάδα παραμένει αρκετά πίσω σε θέματα ηλεκτρονικής διακυβέρνησης, αλλά και γενικότερα σε θέματα ψηφιακής ανάπτυξης, σε σχέση με τα υπόλοιπα μέλη της Ε.Ε.
Συγκεκριμένα, στον Δείκτη Ψηφιακής Οικονομίας και Κοινωνίας (DESI) το 2017 η χώρα μας καταλαμβάνει την 26η θέση συνολικά και την 24η θέση αναφορικά με τις ψηφιακές δημόσιες υπηρεσίες.

Αντίστοιχα, η Ελλάδα υστερεί στα τρία τέταρτα των δεικτών του Digital Scoreboard, όπως έχει οριστεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή (2017).
Σύμφωνα με την Accenture και την Oxford Economics, η Ελλάδα επίσης υστερεί σημαντικά στο Δείκτη Ψηφιακών Οικονομικών Ευκαιριών (DEOI), όπου με βαθμολογία 17,8 καταλαμβάνει την τελευταία θέση μεταξύ 21 ευρωπαϊκών κρατών στην καμπύλη της ψηφιακής ωριμότητας για το 2016.
Mε αφορμή τη συμμετοχή του καθηγητή ως ομιλητή στο 18ο Συνέδριο Οικονομικών Διευθυντών που διοργανώνει η KPMG στις 13 Ιουνίου, μιλήσαμε μαζί του για όλα τα παραπάνω και για τα αυτονόητα…που πρέπει να κάνει η χώρα για να σημειώσει πρόοδο στο κρίσιμο θέμα της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης.
Πώς ακριβώς προσδιορίζετε τον όρο «ηλεκτρονική» διακυβέρνηση;
Ηλεκτρονική ή Ψηφιακή Διακυβέρνηση ονομάζουμε το κοινωνικό φαινόμενο κατά το οποίο η παροχή υπηρεσιών προς πολίτες και επιχειρήσεις, η συνεργασία κράτους – πολιτών, η λήψη αποφάσεων και η ανάπτυξη πολιτικής, αλλά και η συνολική λειτουργία του Δημόσιου Τομέα, υποστηρίζονται σημαντικά από τεχνολογίες πληροφορικής και επικοινωνιών. Στην Ψηφιακή Διακυβέρνηση αναγνωρίζουμε τρεις κύριες γενιές: την αναμόρφωση διαδικασιών και αυτοματοποίηση των υπηρεσιών, την ανοικτή και συνεργατική διακυβέρνηση και την τρίτη γενιά, όπου οι υπολογιστές συμβάλλουν στη λήψη τεκμηριωμένων αποφάσεων.
Γιατί θεωρείτε ότι στην Ελλάδα η ψηφιακή διακυβέρνηση μένει κυρίως στα χαρτιά και δεν περνάει στην πράξη;
Οι κύριοι λόγοι για τους οποίους είμαστε από τις τελευταίες χώρες στην ΕΕ σε ζητήματα ψηφιακής διακυβέρνησης είναι οι εξής:
– Η άναρχη, χωρίς κοινό σχεδιασμό και κυρίως χωρίς κοινά πρότυπα διαλειτουργικότητας, ανάπτυξη των πληροφοριακών συστημάτων στο δημόσιο τομέα τα τελευταία 30 χρόνια. Με πολιτικές στρεβλής αποκεντρωμένης ανάπτυξης (ώστε να έχουν οι υπουργοί, οι δήμαρχοι, η διευθυντές κονδύλια προς ξόδεμα), αλλά χωρίς κοινούς κανόνες, η ψηφιοποίηση μπορεί να δημιουργήσει περισσότερα προβλήματα από όσα λύνει. Αναπτύσσονται έτσι ξένα μεταξύ τους συστήματα ανάμεσα στα οποία ο πολίτης ή η επιχείρηση γίνεται «λάστιχο». Δείτε το παράδειγμα της ενοποίησης των ασφαλιστικών ταμείων και το χάος που έχει δημιουργηθεί, ενώ όλα τα ταμεία είχαν και έχουν «μηχανοργάνωση».
– Η απουσία κουλτούρας διοίκησης και βελτίωσης διαδικασιών στη διακυβέρνηση, που μας έχει καταδικάσει σε μία γραφειοκρατική, ανελαστική, μη συνεργατική, μη αποτελεσματική λειτουργία των δημόσιων οργανισμών. Όσο και να προσπαθούμε να βάζουμε υπολογιστές στις διαδικασίες χωρίς να τις αλλάζουμε δραστικά, χωρίς να παίρνουμε το παρελθόν σαν δεδομένο, δεν καταφέρνουμε τίποτε. Βλέπετε το παράδειγμα των εκλογών, που γίνονται πρακτικά με τον ίδιο τρόπο τα τελευταία 40 χρόνια, χωρίς κανείς να σκέφτεται πως θα βελτιώσει το σύστημα, πως θα τυπώσει λιγότερο χαρτί, πως θα γλιτώσει κόστος για το κράτος ή για τον πολίτη. Μη μιλήσουμε για την αντιμετώπιση φυσικών καταστροφών, το πως δουλεύουν οι δήμοι, οι πολεοδομίες, τα δικαστήρια, αλλά και η δραματική πλειοψηφία των δημόσιων οργανισμών. Είναι σαν να ζούμε στο παρελθόν, αλλά με τα κινητά και τους υπολογιστές στα χέρια.
– H απουσία συστηματικής, συνεχούς προσπάθειας για βελτίωση και τις συνεχείς αλλαγές στρατηγικής, ανάλογα με το πιο κόμμα «έχει» την κεντρική διοίκηση ή ποιος υπουργός «έχει» το υπουργείο. Χρειάζεται όραμα και συστηματική προσπάθεια για δεκαετίες, με πνεύμα καινοτομίας και πίστη στην όποια επιστήμη, με ηγεσία και αξιολόγηση σε κάθε βήμα. Βλέπετε τίποτε πια δεν είναι εύκολο στις πολύπλοκες κοινωνίες που ζούμε,
ακόμη και αν υπάρχει η βούληση από τους πολιτικούς να κάνουν το κράτος μας καλύτερο και όχι απλά να επανεκλεγούν – κάτι για το οποίο επίσης επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω.
– Η εσωστρέφεια του δημόσιου τομέα και την έλλειψη της απαραίτητης γνώσης σε θέσεις – κλειδιά, από τον Υπουργό μέχρι τον Διευθυντή. Ενώ είμαστε στους τελευταίους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σπάνια θα δείτε Έλληνες εκπρόσωπους του δημόσιου τομέα σε διεθνείς επιτροπές, σε συνέδρια της ψηφιακής διακυβέρνησης, σε διεθνή ερευνητικά έργα. Πως περιμένουν να βελτιωθούν οι γνώσεις και oι δυνατότητές τους ; Προσλαμβάνοντας συμβούλους που αδυνατούν όχι μόνο να τους επιλέξουν σωστά αλλά και να τους καταλάβουν ;
Εδώ στην Ελλάδα, οι πολιτικοί μας θέλουν συχνά να μας πείσουν ότι είμαστε «γρήγοροι σαν λαγοί», συγκρίνοντας το σήμερα με το 1960, όταν καυχιόμαστε για τη λειτουργία του TAXIS στη συλλογή των φόρων, ή για την γρήγορη (αλλά με αδιαφανή κριτήρια απόφασης) παροχή κοινωνικών επιδομάτων. Αλλά η αλήθεια είναι άλλη: Μπροστά στην Ιρλανδία και το Βέλγιο, ή ακόμη τη Μάλτα και την Κύπρο, και την πρόοδο που έχουν κάνει τα τελευταία χρόνια σε ζητήματα ψηφιακής διακυβέρνησης, είμαστε «αργοί σαν χελώνες». Ενώ εδώ εμείς πανηγυρίζουμε για τα προφανή και εξαγγέλλουμε τα αδύνατα, χωρίς πραγματική γνώση, τα άλλα κράτη κάνουν συστηματικά βήματα, σε βάθος δεκαετίας κάθε φορά.
Tί μπορεί να κερδίσει άμεσα η χώρα από την εφαρμογή των πρακτικών της ηλεκτρονικής διακυβέρνησης;
Το άμεσο κέρδος από τον Ψηφιακό Μετασχηματισμό κρατών και οργανισμών του Δημόσιου Τομέα είναι η μείωση του χρόνου και η αύξηση της ποιότητας εξυπηρέτησης του πολίτη και των επιχειρήσεων, η δραματική μείωση του κόστους για το δημόσιο τομέα που έτσι μπορεί να βρει πόρους για νέες υπηρεσίες, αλλά και η αύξηση της διαφάνειας, η αξιοποίηση δεδομένων στη λήψη σωστότερων αποφάσεων, και η συνεργατική λειτουργία.
Το σημαντικότερο όμως, για μία χώρα όπου μέσω της Ψηφιακής Διακυβέρνησης ο δημόσιος τομέας λειτουργεί σωστά, είναι ότι απελευθερώνονται οι δυνάμεις των ιδιωτών, των νέων, της κοινωνίας ολόκληρης, ωθώντας την έτσι προς νέα επίπεδα παραγωγικότητας, ελκυστικότητας επενδύσεων αλλά και ποιότητας ζωής. Η χώρες που καταφέρνουν ή θα καταφέρουν να βάλουν τους υπολογιστές στην υπηρεσία της κρατικής μηχανής με σωστό τρόπο θα είναι οι ελκυστικές κοινωνίες του αύριο.
Το κόστος της γραφειοκρατίας για δημόσιο, ιδιωτικό τομέα και πολίτες, υπολογίζεται από 8 έως 24 δισ.ευρώ ετήσια. Το κόστος της διαφθοράς, υπολογίζεται από 10 έως 30 δισ ευρώ ετήσια. Από την άλλη πλευρά, το κόστος των λάθος αποφάσεων, που λαμβάνονται καθημερινά χωρίς στοιχεία, το κόστος της έλλειψης εμπιστοσύνης των πολιτών στο κράτος τους, αλλά και το κόστος του να είσαι ο τελευταίος στην Ευρώπη, είναι ανυπολόγιστα.
Υπάρχουν κάποια καλά παραδείγματα που ήδη τρέχουν με επιτυχία στη χώρα;
Κοιτάξτε, κάποια απολύτως απαραίτητα και σχετικά απλά μέτρα λαμβάνονται, συνήθως «κάλιο αργά παρά ποτέ». Το TAXIS, το ΓΕΜΗ, η Διαύγεια, το Εθνικό Δημοτολόγιο, το Εθνικό Σύστημα Προμηθειών, το Κτηματολόγιο, η ΕΡΓΑΝΗ, τα συστήματα του ΕΦΚΑ και του ΕΟΠΠΥ είναι μερικά από τα συστήματα που αποτελούν βήματα στη σωστή κατεύθυνση, με τι όποιες αδυναμίες τους. Τα περισσότερα άλλωστε αποτελούν ουσιαστικές υποχρεώσεις της χώρας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στο Eurogroup.
Αλλά εκτός του υπουργείου οικονομικών και ανάλογων αρχών, και κάποιων νησίδων στον υπόλοιπο κυβερνητικό ιστό, κανείς δεν ξέρει τι να κάνει, πότε να το κάνει, πώς να συμβάλει, τι να μετρήσει, πώς να αλλάξει. Και φυσικά έτσι, δουλεύοντας σε νησίδες, δεν μπορεί να λυθεί κανένα ουσιαστικό πρόβλημα, που να δώσει πραγματικές υπηρεσίες ποιότητας στους πολίτες, να εξαφανίσει το χαρτί από το δημόσιο, να κάνουμε όλες τις δουλειές μας με το κράτος από τον υπολογιστή ή το κινητό μας, απλά και εύκολα. Και κάθε μέρα, μένουμε όλο και πιο πίσω, στην Ευρωπαϊκή μας γειτονιά.
Στην Ελλάδα έχει ζητήσει κανείς τη βοήθειά σας;
Ναι, έχουν υπάρξει περιπτώσεις. Αν και τις περισσότερες φορές η προσέγγιση γίνεται από την πλευρά μας, καθώς πάντα αναζητούμε συνεργασίες, κυρίως στα πλαίσια διεθνών ανταγωνιστικών έργων. Αλλά και στις περιπτώσεις συνεργασίας, η συστηματικότητα στην υιοθέτηση των όποιων καλών πρακτικών και λύσεων απουσιάζει. Τις περισσότερες φορές, οι αρμόδιοι υπουργοί, γενικοί γραμματείς, ή διευθυντές των οργανισμών έχουν αντικειμενικές δυσκολίες να κατανοήσουν το πρόβλημα – πόσο μάλλον να εφαρμόσουν με συνέπεια τις όποιες λύσεις. Όποτε είχαμε κάποιο αποτέλεσμα που έμεινε στο χρόνο, τη διαφορά έκανε περισσότερο η ικανότητα του δέκτη να κατανοήσει το πρόβλημα και να εφαρμόσει τις προτάσεις σε βάθος χρόνου. Το συναίσθημα που σου μένει είναι κάπως σαν να ρίχνεις νερό στη θάλασσα: ότι και να κάνεις, η στάθμη δεν ανεβαίνει …
Mε βάση την εμπειρία σας, ποια είναι τα παραδείγματα χωρών που μπορούν να μας δείξουν τον σωστό δρόμο προς την κατεύθυνση αυτή;
Με βάση την τελευταία μέτρηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Ψηφιακή Διακυβέρνηση στα κράτη – μέλη, η Ελλάδα είναι στην 27η θέση στους 28 της Ένωσης, έχοντας χάσει αρκετές θέσεις τα τελευταία 10-15 χρόνια, βαδίζοντας ενώ οι άλλοι τρέχουν, μιλώντας ενώ οι άλλοι πράττουν, ξεχνώντας ενώ οι άλλοι μαθαίνουν.
Στις πρώτες θέσεις τα τελευταία χρόνια εναλλάσσονται χώρες σαν τη Δανία, τη Σουηδία, την Ολλανδία, την Εσθονία, την Φινλανδία. Χώρες που είδαν τους καρπούς υπερ-δεκαετούς προσπάθειας, με όραμα, σχεδιασμό και υλοποίηση χωρίς αναστολές. Σε παγκόσμιο επίπεδο, εμφανίζονται επίσης τα καλά παραδείγματα της Νότιας Κορέας, της Σιγκαπούρης, της Αυστραλίας.
Τα παραδείγματα δε λείπουν, αλλά με την εσωστρέφεια, την έλλειψη βούλησης και την αδυναμία επεξεργασίας που μας διακρίνει, συνεχίζουμε για χρόνια την ίδια πολιτική της «πλην των αναγκαστικών μέτρων, στασιμότητας».
O ψηφιακός μετασχηματισμός έχει υπολογιστεί βάσει ερευνών του ΣΕΒ ότι μπορεί να αυξήσει άμεσα το ΑΕΠ και να δημιουργήσει πάνω από 50.000 νέες, μόνιμες και καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Ωστόσο προχωράει με αργά βήματα, καθώς η εκτέλεση έργων στον δημόσιο τομέα πραγματοποιείται με καθυστέρηση. Πώς μπορούμε να επιταχύνουμε τη διαδικασία, αξιοποιώντας τον ιδιωτικό τομέα περισσότερο;
Ο ψηφιακός μετασχηματισμός θα πρέπει να υλοποιηθεί σαφώς με τη συνεργασία του ιδιωτικού τομέα. Ακόμη και αν υπάρξει βούληση πραγματικής αλλαγής, ο δημόσιος τομέας δεν θα μπορέσει να λύσει μόνος του τα προβλήματά του. Άλλωστε αυτή είναι η κυρίαρχη πρακτική, διεθνώς.
Αλλά χωρίς την αντιμετώπιση των κύριων αδυναμιών, δηλαδή της αναμόρφωσης των διαδικασιών, του καθορισμού των σωστών στόχων και της πιστής υλοποίησης σε βάθος χρόνου, τα όποια κονδύλια θα πάνε και πάλι χαμένα. Η εμπειρία των τελευταίων χρόνων έδειξε ότι αν ένα έργο είναι σχεδιασμένο λάθος, τότε ο ιδιωτικός τομέας λάθος θα το υλοποιήσει, χωρίς να φέρει αντίρρηση.
Όσον αφορά τώρα στην ταχύτητα υλοποίησης, όταν έχουμε λύσει τα παραπάνω, τα πράγματα θα είναι ευκολότερα αν υιοθετήσουμε και τις νέες μεθόδους συνεργασίας: από τις συμπράξεις συνεκμετάλλευσης έργων, την προμήθεια τελικών υπηρεσιών και όχι συστημάτων, την πρόταση και το σχεδιασμό έργων με την πρωτοβουλία και επένδυση του ιδιωτικού τομέα, μέχρι τη στοχοθεσία και ανταμοιβή των υπαλλήλων από την πλευρά του δημόσιου τομέα.
Tί θα ακούσουμε από εσάς στο επερχόμενο συνέδριο της KPMG;
Στο συνέδριο θα παρουσιάσω συνοπτικά μεθόδους και εργαλεία ψηφιακού μετασχηματισμού που ακολουθούν τα κράτη σε παγκόσμιο επίπεδο, τί μπορούμε να μάθουμε αλλά και να εφαρμόσουμε από αυτά στον ιδιωτικό τομέα.
Μην ξεχνάμε ότι τα κράτη παραμένουν οι μεγαλύτεροι οργανισμοί παροχής υπηρεσιών, που επιπλέον συνεργάζονται στενά σε ζητήματα ψηφιακού μετασχηματισμού, και δημοσιεύουν ανοικτά τις μεθόδους και τα εργαλεία τους.
Στην παρέμβασή μου θα αναφερθώ επίσης στις λεγόμενες «τεχνολογίες που αναστατώνουν» με την εισαγωγή τους στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, όπως η τεχνητή νοημοσύνη, το blockchain, το διαδίκτυο των πραγμάτων, τα μεγάλα δεδομένα ή ανάλυση συναισθήματος ή η κοινωνική προσομοίωση.

ICEGOV 2020 in Athens !

13th International Conference
on Theory and Practice
of Electronic Governance
CALL FOR PAPERS
1 - 3 April 2020
Athens, Greece
The 13th edition of the International Conference on Theory and Practice of Electronic Governance (ICEGOV2020) will take place in the heart of Greece: its ancient capital,Athens.  Considered the cradle of Western civilisation and the birthplace of democracy, the city is surrounded by a stunning coastline and mountains, and is one of the world's oldest cities, with a recorded history spanning more than 3400 years.

ICEGOV2020 aims at exploring how the synergies among the communities of technology, policy and social cohesion can be a positive factor for sustainable development. The conference brings together academia, governments, international organisations, civil society, and industry to share the insights and experiences in the theory and practice of Digital Government.  It promotes interactions among policy-makers, government officials, elected representatives, researchers, innovators, and educators from developing and developed countries in our quest of tackling the great problems that still shake our societies.

Paper submission for the conference is now available. Download the Call for Papers for all the information on how to submit your paper.

We look forward to receiving your work and welcoming you in Athens in April 2020!


The  Programme Committee Chairs

Yannis Charalabidis, University of the Aegean
Maria Alexandra Cunha, Getúlio Vargas Foundation
Demetrios Sarantis, United Nations University (UNU-EGOV)


DOWNLOAD THE CALL FOR PAPERS